Ablacja przezskórna – zabieg kardiologiczny, który wykonywany jest w celu trwałego wyleczenie rodzaju zaburzenia rytmu serca nazywanego częstoskurczem. Polega on na zniszczeniu, najczęściej energią termiczną, obszaru serca, będącego anatomicznym podłożem występowania takiego zaburzenia.
Ablacja przezskórna jest szczególnie przydatna w wypadku leczenia częstoskurczów o mechanizmie nawrotnym (ang. reentry).
W celu wykonania ablacji do serca przez tętnicę udową lub żyłę udową wprowadzona zostaje specjalna elektroda.
Przed ablacją przeprowadza się badanie (inwazyjne badanie elektrofizjologiczne)
mające na celu określenie rodzaju zaburzenia rytmu i zlokalizowanie
miejsca odpowiedzialnego za jego powstawanie i podtrzymywanie -
mapowanie. Do przeprowadzenia badania używa się zmiennej liczby elektrod
wewnątrzsercowych (zwykle 2-4), umieszczanych w różnych strukturach
serca. Zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym w pracowni elektrofizjologii. Pod kontrolą obrazu RTG
do żył lub tętnic wprowadza się elastyczne, plastikowe prowadnice.
Przez nie wprowadzane są poprzez naczynia obwodowe do serca elektrody
diagnostyczne i elektroda ablacyjna. Nowoczesną metodą mapowania jest
tzw. system trójwymiarowej nawigacji elektroanatomicznej CARTO.
Po zidentyfikowaniu rodzaju częstoskurczu i zlokalizowaniu obszaru
odpowiedzialnego za jego powstawanie, w tym miejscu umieszcza się
końcówkę elektrody ablacyjnej, która zostaje rozgrzewana prądem o
częstotliwości radiowej (ang. RF ablation - Radio frequency ablation) do temperatury ok. 60 °C. Taka temperatura jest wystarczająca do zniszczenia obszaru będącego źródłem arytmii.
Ablacja jest wysoce skuteczna, ale na pełny efekt często jednak trzeba dłużej poczekać, ponieważ arytmia może ustępować przez dłuższy czas po tym zabiegu. Zdarzają się przypadki wykonywania nawet kilku ablacji u jednego pacjenta.
Całkowity czas wykonywania ablacji wynosi nawet kilka godzin.
Możliwe powikłania: